Eergisteren was het huwelijk van prins Harry en Meghan Markle.
Veel mensen vonden die preek van de zwarte bisschop Michael Curry het hoogtepunt van de ceremonie. Ik wil de stemming niet bederven, maar ik ben het daar niet mee eens. Hij voerde weliswaar een leuke show op, maar inhoudelijk gezien was het ouderwets, kerkelijk gedram.
Luister even naar dit fragment:
‘Beloved, let us love one another, because love is of God and those who are loved are born of God and know God. Those who do not love do not know God. Why? For God is love .
Ja, dus als je liefhebt ben je geboren uit god en als je niet liefhebt weet je niet wie god is. Waarom? Omdat god liefde is.
Dat zijn van die cirkelredeneringen in de trant van: het is warm, omdat het heet.
Daarbij gaat het allemaal uit van die ene aanname: god is liefde. Voor hetzelfde neem je aan dat god oorlog is, of geweld, onderdrukking.
Wat die bisschop met deze zinnen ook doet is het creeeren van een tegenstelling, namelijk die tussen gelovige en ongelovige. Dat doen alle religies. Geloof je in god of Allah dan ken je liefde; geloof je niet in god, dan niet. Oftewel: een gelovige is een beter, rijker mens dan een ongelovige.
Als een iman in een moskee zoiets zegt is de wereld te klein: als een zwarte bisschop het bij een adellijk huwelijk zegt vindt iedereen het prachtig.
Mijn probleem is ook dat het onder het mom van liefde uiteindelijk toch altijd weer over God zelf gaat. Zelfs op een feest waarbij het gaat om twee mensen die elkaar de liefde verklaren.
Zo’n bisschop die het bij een huwelijk heeft over dat God de bron is en dat God de weg is, is net zoiets als een oom die op het feestje van zijn neefje die net zijn eindexamen heeft gehaald, een speech houdt die alleen maar over zichzelf gaat.
De meest moderne zin kwam wat mij betreft van de Aarstbisschop van Canterbury, die de huwelijksinzegening voltrok. Hij zei het volgende:
The gift of marriage brings husband and wife together in the delight and tenderness of sexual union and joyfull commitment to the end of their lives.
Dat vond ik opvallend expliciet: het huwelijk brengt man en vrouw samen in de vreugde van seksualiteit.
En ook wel geestig in de context van dat Engelse koningshuis waar Prins Charles zo weinig vreugde beleefde aan de seks met Diana dat hij Camilla Parker Bowles, toen nog zijn maitresse, toevertrouwde dat hij haar tampon wilde zijn.
En van een van zijn voorvaderen, koning Hendrik VIII, die wilde trouwen met zijn maitresse en die brak met de Rooms Katholieke kerk toen de paus weigerde zijn huwelijk te ontbinden.
Maar goed, misschien was het ook meer een wanhoopskreet dan een reeele verwachting.
Verder vond ik het prachtig allemaal: de kerk, de muziek, de hoedjes, de uniformen, de Roll Royces, de koets, het ja-woord, de kus. Ik hou van al die folklore en tradities.
Ik vond het dus alleen jammer dat God er steeds bij gehaald werd. Want als God ergens bij gehaald wordt leidt dat meestal tot ellende.
En dat is wat je nou juist niet wil als twee jonge mensen elkaar de liefde verklaren.